Een zondag met vader / Marja Bönker

De vertaling

verteller: Marja Bönker
stem: Daria Mohr

Toen ik een jaar of twaalf was kwam mijn vader op een ochtend naar me toe en zei: 'Ga je mee, we gaan familie opzoeken.'
'Familie opzoeken, nu? Mm, ik heb niet zo'n zin.'
'Jawel, er zijn daar prachtige bossen en hele mooie natuur, kom nou maar mee.'
'Nou vooruit', zei ik, maar dan neem ik wel een boek mee.'
'Okee', zei vader en we stapten in de auto. Het is een hele oude auto en er zit zo'n lekker luchtje aan.

We zijn onderweg.
Als ik uit het raam kijk zie ik lange rijen bloemen staan. Rood, geel, groen.
We rijden door een laan met hoge bomen. Het is prachtig, de natuur. Ze hebben niet overdreven.
Maar dan zijn we bij de famillie en ja hoor. 'Hallo, hallo', en ik krijg allemaal natte zoenen.
'Wat ben je groot geworden.' Ik word er verlegen van.

Maar dan is er koffie en ze beginnen te babbelen en te babbelen en te babbelen. Eerlijk gezegd, ik geloof het wel en ik pak m'n boek en ik ga een beetje bladeren en ik lees wat.
Na een tijdje komt vader naar me toe en zegt: 'Een beetje saai hier, hè. Zullen we gaan wandelen samen?'
'O, leuk', zeg ik en we lopen het bos in. We banen ons een weg door het kreupelhout. We moeten bukken voor laag overhangende takken. Ik zie een vogel opvliegen. En de zon schijnt door de dichte bladeren heen.
Het is zo gezellig, samen met m'n vader!

'Weet je, vroeger heb ik hier heel veel meegemaakt en ook heel veel kattekwaad uitgehaald.'
'Jij, heb jij hier kattekwaad uitgehaald?'
'Ja, met twee vrienden ging ik hier naar het bos en toen hebben we hier een hut gebouwd.'
'O ja? Dat wist ik helemaal niet, wat spannend.'

'We hebben allemaal dikke bomen naast elkaar gelegd en touwen er omheen gebonden en toen hebben we daar bovenop een dak gemaakt. En dan namen we ook eten mee en we hebben hier ook twee nachten geslapen. 's Nachts was het koud! We hadden dekens bij ons maar we moesten heel dicht tegen elkaar aan liggen om ons warm te houden.'
'Goh, dat had ik echt nooit achter jou gezocht.'
'Het is een hele leuke tijd geweest, vroeger', zegt m'n vader.

Plotseling zet ie een doos voor m'n neus.
'Gebakjes!', zeg ik. 'Oh, dat had je zeker stiekem mee genomen. Heerlijk.'
'Weet je, hier is ook vroeger in de oorlog heel veel gebeurd. Je ziet wel dat de bomen hier allemaal heel dicht op elkaar staan en dat was een prima verstopplaats voor onderduikers. Heel veel mensen hebben zich hier verscholen. Maar het was griezelig. Je zag de vliegtuigen heel laag overvliegen. En zij zagen ons niet maar wij zagen hen wel. Het was angstig. En dan diep in de nacht konden de mensen verder trekken. Alle richtingen op.

Wat spannend en ik zie hoe mooi mijn vader verhalen vertelt.
Met open mond zit ik 'm aan te kijken.
M'n vader moet lachen en doet m'n mond weer dicht.